Etrafını göremiyordu, neler olduğunu anlayamıyordu. Tek bildiği, daha fazla burada olmak istemediğiydi. Artık sıcağı hissetmek istemiyordu. Bıraktı kendini. 30 yıl süren bu işkence artık bitiyordu. Bedeni sonunda soğumaya başladı; ölmüştü.
Arturo 1985 yılında Amerika’da dünyaya geldi. Bir kutup ayısının Amerika’da ne işi mi var, çünkü biz orada olmasını istedik. Sağlıklı bir erkekti, beyaz postu ve iri gövdesiyle bulunduğu hayvanat bahçesinde büyük ilgi görüyordu. 8 yaşına geldiğinde Arjantin’deki Mendoza Hayvanat Bahçesi’ne gönderildi. Arjantin’deki hava sıcaklığının 40 dereceye kadar çıkabilmesi ve Arturo’nun -40 derecede yaşamaya uyumlu bir bedene sahip olması kimseyi ikinci kez düşündürmedi.
Arturo’nun bedeni bu sıcak yerde yaşamaya uygun değildi. Onu burada hayatta tutan şeyler; alanında bulunan küçük bir havuz ve partneri Pelusa’ydı. Küçük havuz sıcağa, Pelusa ise yalnızlığına iyi geliyordu. Günler geçtikçe Arturo’nun havuzu küçüldü, suyu soğudu, buzları eridi. Geriye serinlemesi için hiçbir imkan kalmamıştı.
Sıcak, her gün daha da katlanılmaz bir hal alıyordu. Ziyaretçiler geliyor, ona gülümsüyor, ama acısını umursamıyorlardı. Arturo, hayatı daha yaşanmaz bir hal alamaz diye düşünürken, tek arkadaşı, tanıdığı tek kişi olan Pelusa öldü. Onu hayatta tutan şeyler yok olmuştu artık. Sıcak, Pelusa’nın ardından tuttuğu yasla birlikte her zamankinden daha çok yakıyordu.
Günler geçmiyordu. Güneş sanki hiç batmıyordu. Arturo’nun bu acınası hali, insanların dikkatini çekmeye başlamıştı. Onun Kanada’daki bir hayvanat bahçesine gönderilmesi için bir imza kampanyası başlatıldı. Paylaşılan görüntülerin de etkisiyle kampanya kısa sürede büyük ilgi gördü. 1 milyondan fazla imza toplandı. Fakat transfer hiçbir zaman gerçekleştirilmedi. Mendoza Hayvanat Bahçesi Arturo’yu bırakmak istemiyordu.
Bu zavallı kutup ayısı, ziyaretçilerin gözdesiydi. Çünkü Arjantin’de bir tane daha kutup ayısı yoktu. Hayvan hapishanesinin yöneticileri Arturo’nun sırtından para kazanmaya devam etmek için türlü bahaneler sundular. “Bakıcılarına çok alıştı” ve “yaşı dolayısıyla bu yolculuğu kaldıramaz” gibi bahanelerdi bunlar. İnsanlar imza toplamaya deva etti ama hiçbir şey yapılamadı. Artura ömrünün sonuna kadar orada kalacaktı. Bütün bunlar yaşanırken Arturo yıllardır yaptığı tek şeyi yapıyordu; hiçbir şey. Depresyona girmişti. Sıcak ve üzüntü Arturo’yu bir zehir gibi etkiliyordu. Her gün biraz daha aklını kaçırıyordu.
Ziyarete gelenler artık ondan etkilenmiyordu. Yaşayan bir ceset gibi görünüyordu. Kutup ayıları ortalama 18 yıl yaşarlardı ama o 28 yaşını geçmişti. Ve çoktan “Dünyanın en üzgün hayvanı” unvanını almıştı. İştahı git gide kapanıyordu. Doğru düzgün yemek yemiyordu. Artık yaptığı tek şey; ileri geri yürümek ve başını sallamaktı. Bu davranış yoğun stres altındaki kutup ayılarında görülür ve yavaş yavaş delirmenin işaretidir.
Arturo yavaş yavaş deliriyordu ve kimse bunu umursamıyordu. Onu soğuk bir yere göndermeyi bırakın, biraz serinlemesi için en ufak çaba sarf edilmiyordu. Bedeni bu kadar sıcağı ve stresi daha fazla kaldıramazdı. Sağ gözü artık göremiyordu. Zaten sol gözünü de açacak gücü kalmamıştı. Koku da alamıyordu. Bedeni kırılıyordu. Çok fazla kilo vermişti ve hiç olmadığı kadar bitkindi. Neredeyse 23 yıldır buradaydı.
İnsanlar Arturo’nun çok acı çektiğini ve uyutulması gerektiğini söylüyordu. Hayvan hapishanesinin cevabı “doğa kendi yolunu bulur” oldu. Doğasına tamamen aykırı bir ortamda 23 yıl esir tutulan Arturo için söylendi bu.
Etrafını göremiyordu, neler olduğunu anlayamıyordu. Tek bildiği, daha fazla burada olmak istemediğiydi. Artık sıcağı hissetmek istemiyordu. Bıraktı kendini. 30 yıl süren bu işkence artık bitiyordu. Bedeni sonunda soğumaya başladı; ölmüştü.
Hayvanat bahçesi yönetimi Arturo’nun ölüm nedeninin kan dolaşımı dengesizliği olduğunu söyledi. Halbuki asıl nedenin dayanılmaz sıcak ve stres olduğu ortadaydı. 2016’da güneşli bir Temmuz günü öldü Arturo. Güneşli bir temmuz günü.
